Pracownicy

e.kepa@uwb.edu.pl

• Dr Ewa Kępa prowadzi badania naukowe z zakresu gender studies. Interesują ją interdyscyplinarne studia nad kulturą współczesną oraz problematyka tożsamości kulturowej. Zajmuje się również autoetnografią.
• W roku 2010 uzyskała tytuł naukowy doktora nauk humanistycznych w dyscyplinie kulturoznawstwo. Obroniła rozprawę stanowiącą studium kulturoznawcze autobiograficznych losów starszych kobiet z Bielska Podlaskiego, których nie odzwierciedlają oficjalne karty historii.
• Należy do Polskiego Towarzystwa Kulturoznawczego, stowarzyszenia Instytut Studiów Kobiecych. Jest członkiem zarządu Polskiego Stowarzyszenia Strategii Twórczych.
• Jest redaktorem tematycznym Czasopisma Naukowego Instytutu Studiów Kobiecych wydawanego przez Wydawnictwo HUMANICA Instytutu Studiów Kobiecych.
• Ze studentami realizuje między innymi zajęcia z estetyki, teorii kultury, teorii sztuki, antropologii codzienności, antropologii wizualnej oraz Aesthetics – workshop (zajęcia prowadzone w języku angielskim).
• Przez kilka lat pełniła funkcje opiekuna programów stypendialnych Erasmus+ i MOST na międzywydziałowym kierunku kulturoznawstwo oraz Wydziałowego Koordynatora Erasmus+ na kierunku pedagogika.
• Jest członkiem Rady Naukowej Międzywydziałowego Instytutu Kulturoznawstwa i Sztuki, Wydział Filologiczny i Wydział Pedagogiki i Psychologii.
• Prowadziła wykłady na University of Cordoba, Faculty of Education, Spain oraz na Tuscia University, DISUCOM Department of Human, Communication and Tourism Sciences, Viterbo, Italy.

Najważniejsze publikacje:

• Historie wydobyte z cienia. Doświadczenie własnego życia w autobiograficznych relacjach starszych kobiet, Universitas, Kraków: 2012.

O książce: Książka Ewy Kępy jest wnikliwym i obszernym studium poświęconym problematyce konstruowania i rekonstruowania kobiecego podmiotu w cyklu życia – „prywatnego” podmiotu kobiecego, podmiotu „uniwersalnych” relacji i więzi, nie zaś – podmiotu praw i wolności. (...) Ewa Kępa ukazała, w jaki sposób poszczególne, dramatyczne i poruszające, her-storie starszych kobiet splatają się z wydarzeniami wielkiej historii – wojną, kolejnymi zmianami ustrojowymi, gospodarczymi i kulturowymi. W każdym momencie dziejowym, który w danej chwili jest przedmiotem narracji starszych kobiet odsłania się ich marginalna pozycja społeczna. W każdym przypadku mamy do czynienia z „opowieściami z cienia”, „z kuchni”, z której wyjątkowo dobrze widać, jak potoczyła się historia, jak przedstawia się „rachunek zysków i strat”, związanych z przemianami cywilizacyjnymi i kulturowymi - prof. dr hab. Lucyna Kopciewicz

• Metody jakościowe a badanie historii życia kobiet w ramach women’s studies, „Kwartalnik Pedagogiczny”, Nr 4, 2010, s. 37-56.
• Autoetnografia – metoda dla odważnych?, [w:] Katarzyna Citko, Marzanna Morozewicz (red.), Autobiografizm w kulturze współczesnej, „Trans Humana”, Białystok: 2012, s. 109-121.
• Autoetnografia nie wzięła się znikąd - rozważania o ciągłości i zmianie, „Parezja”, Nr 1, 2014, s. 79-89.
• Pragnienie bycia obdarzonym spojrzeniem, [w:] Wojciech J. Burszta, Andrzej Kisielewski (red.), Kultura pragnień i horyzonty neoliberalizmu, Wydawnictwo Nauka i Innowacje, Poznań 2015, s. 187-198.
• K-pop i kreatywne konsumowanie kultury popularnej, „Przegląd Kulturoznawczy”, Nr 1 (23), 2015, s. 15-26.
• Przestrzeń ogrodu jako miejsce twórczego konstruowania kobiecej tożsamości – autoetnografia, [w:] Grażyna Habrajska, Joanna Ślósarska (red.), Strategie twórcze w działaniu, Wydawnictwo PRIMUM VERBUM, Łódź 2016, s. 141-160.
• Dzierganie alternatywne. Knitting graffiti jako twórcza praktyka konstruowania rzeczywistości społecznej, „Kultura Współczesna”, Nr 4, 2017, s. 151-165.
• Adamski Tomasz, Arcimowicz Krzysztof, Citko Katarzyna, Kępa Ewa, Świat wartości i jego reprezentacje we współczesnych filmach i serialach, „Veda”, Warszawa: 2017.