Galeria studencka przy Wydziale Studiów Kulturowych
Biuro Wystaw Kulturoznawczych to galeria studencka funkcjonującą przy Wydziale Studiów Kulturowych Uniwersytetu w Białymstoku. Stwarzamy warunki umożliwiające studentom rozwój artystyczny, kreujemy otwartą przestrzeń wystawienniczą oraz współpracujemy z różnymi instytucjami kultury w Białymstoku i w kraju. Nasze najbliższe cele obejmują organizację m.in. wernisaży czy warsztatów fotograficznych.
Zgłoszenia/propozycje wystaw: galeria.bwk@uwb.edu.pl
Nr telefonu: 790 280 904 Natalia Łubińska (dyrekcja)
Instagram: galeria_bwk
Biuro Wystaw Kulturoznawczych (pobierz PDF).
Natalia Łubińska, “Poszukiwanie kultury okiem turysty”
Dziś turysta podróżuje za obrazami, miejscami, ludźmi czy kulturą, o której coś słyszeliśmy, bądź też którą chcemy obejrzeć niczym w Zoo czy rezerwacie. Jedziemy, zabieramy aparat z nadzieją na ładne obrazki, z którymi wrócimy. Rozczarowujemy się nie znajdując kadrów rodem z National Geographic. Napotykamy trudności, jesteśmy za daleko, boimy się podejść, zagadać do tutejszych ludzi, nie mamy odpowiedniego sprzętu, bądź nie sprzyja nam światło. Szukamy autentyczności w turystycznych miejscach, bo tak było w internecie. Mimo wszelkich przeszkód idziemy dalej, znów zabierając ze sobą aparat - z nadzieją, że tym razem się uda.
Jagienka Julia Zapadka, “A czego szukasz?”
“- A czego szukasz? - Jeszcze tego nie wiem…”
Poprzez fotografię próbuję przekazać swoje zagubienie w tym całym małym chaosie mojego świata. Prace bardzo się od siebie różnią, a jednocześnie mają bardzo ważny punkt wspólny - moich bliskich. W pewien sposób ukazują w tak dobrze znany świat i ludzi w najróżniejszych wersjach siebie.
Wystawa odzwierciedla poszukiwanie chęci pozostawienia tej cząstki w przemijającym świecie.
Sebastian Urbanowicz, “Za przymkniętymi drzwiami”
Zanurz się w atmosferze tajemnicy i nostalgii, odkrywając piękno opuszczonych miejsc Podlasia. Fotografie te są owocem urbexowych wypraw po bezdrożach i wsiach regionu, uwieczniających zapomniane historie i ulotne piękno zaniedbanych przestrzeni zgodnie z maksymą "Zabierz tylko zdjęcia, zostaw tylko ślady stóp". Każde zdjęcie to opowieść bez słów, zaproszenie do refleksji nad przemijaniem i kruchością ludzkich dokonań. Zobacz zrujnowane domy, ich wnętrza i inne miejsca, które niegdyś tętniły życiem, a teraz skrywają ślady przeszłości.
Alina Gabrel-Kamińska, “Idealny dziadek”
Osobisty projekt dokumentalny, który prowadzę od 2011 roku, kontynuuje swój bieg od chwili narodzin mojego pierwszego dziecka. Poznajcie mojego tatę, który może nie był idealnym ojcem, ale stał się doskonałym dziadkiem. Na wystawie tylko niewielki wycinek tej opowieści.
Michał Siwak "Portrety"
Wystawa Michała Siwaka obejmuje serię portretów wykonanych kredkami akwarelowymi, kredkami ołówkowymi, farbami akwarelowymi i markerami. W obrazach Michała można zauważyć inspiracje sztuką figuratywną, w nowej, autorsko przeformułowanej formie, gdzie realność obrazowanego świata i postaci w nim obecnych, jest przełamana żywą, kolorową kreską oraz subtelną grą z kształtem i perspektywą. W twórczości plastycznej autora interesują przede wszystkim emocje oraz ich ulotność. Michał maluje głównie ze zdjęć, które sam robi. Niekiedy inspirację stanowią stare fotografie rodzinne, które przeniesione w nowy kontekst, zacierają granicę pomiędzy przeszłością, (nie)pamięcią i teraźniejszością.
Jakub Jaroszewicz “Czarne zwierciadło”
Pierwszą zasadą fotografii czarno-białej jest to, że nie jest rzeczywistością. Ta koncepcja zmienionego realizmu jest trudna dla fotografów wierzących, że "nieskażona" fotografia w naturze to taka, która jest w jakikolwiek sposób niezmieniona. Fotografia czarno-biała z natury jest jednak zmieniona. Świadomość nierealności obrazu pomaga zilustrować tajemniczą atmosferę natury i uchwycić "magię" obrazu. Wróciwszy do fotografowania na filmie, odkryłem, że duchowe połączenie, które czuję z każdym zdjęciem jest głębsze. Tworzenie fizycznego produktu, czy to negatywów, czy odbitek wyróżnia się w cyfrowym świecie.
Karol Więch “Rudymenty”
Wystawa „Rudymenty” zawiera prace mające na celu wyrażenie ciągłości między przeszłością w jej pierwotnym i trybalnym wymiarze, a tym, co się aktualnie wydarza i co prowokuje pytania o nadchodzącą przyszłość. W obrazach i grafikach, tworzących ekspozycje, znika człowiek jako jednostka, ustępując miejsca kolektywowi lub abstrakcji syntetyzującej piękno i popęd destrukcji, schematyczność i przypadkowość.
Prace Karola Więcha wynoszą na plan pierwszy kształty, deformacje i układy, rozumiane jako uniwersalne narzędzia reprezentacji rzeczywistości. Stają się one raczej wizualnym esejem lub kulturoznawczą wypowiedzią, niż pracami mającymi za zadanie wprowadzenie odbiorcy w stan błogości i zadowolenia.
Marcin Pawlukiewicz “Daleko od_do domu”
Wystawa fotografii “Daleko od_do domu” Marcina Pawlukiewicza to rodzaj podróży przez pamięć i tęsknotę za miejscem pochodzenia. Miejscem, które można lubić lub nie, ale do którego mimo wszystko się wraca.
Na ekspozycję składają się portrety osób, które z Sejn wyjechały i już w miasteczku nie mieszkają oraz topograficzne fotografie ich obecnych miejsc zamieszkania. Wystawie towarzyszą fragmenty wywiadów udzielonych przez wszystkich bohaterów projektu.
M. Pogorzały, M. Zieniewicz, “Portret (po)pandemiczny”, lipiec - październik 2021
Portrety mieszkańców Białegostoku, które znajdują się na wystawie zostały wykonane w trakcie działań artystycznych “Portret (po)pandemiczny” przez Martę Pogorzały i Marcina Zieniewicza aparatem typu polaroid. Zdjęcie instant jest niepowtarzalne - niemalże natychmiast gotowe do oglądania i trzymania w dłoniach. Autor i fotografowany wspólnie czekają na fotografię, jedna odbitka jest podarowana modelowi, druga od razu trafia do kolekcji. Młodzi artyści po miesiącach życia w izolacji pragną działać nie tylko dla ludzi, ale przede wszystkim kolektywnie z odbiorcami sztuki. Mając świadomość tego, że sytuacja pandemiczna jest niestabilna, w pełni starali się wykorzystać możliwość nawiązania relacji i wspólnego tworzenia. Komentarze pod zdjęciami są miejscem, w granicach którego możliwe było wyrażenie własnych opinii, komentarzy, obaw. Artyści założyli, że komentarze będą integralną częścią obrazów uchwyconych na zdjęciach. Jak się okazało większość z nich nawiązuje do pandemii. Wśród fotografii znajdują się także portrety młodych artystów, którzy tym gestem chcą pokazać, że nie są jedynie obserwatorami ukrytymi za obiektywem aparatu. Potrzebują przede wszystkim komunikacji z innymi ludźmi. Na twarzach bohaterów zdjęć nie widać bólu, niepewności, wstrzymanego oddechu, ale bez wątpienia właśnie trudne emocje stały się ich udziałem.
M. Pogorzały, T. Dziemiańczuk, “Czas apokalipsy”, marzec 2022
Celem projektu jest skomentowanie i odniesienie się do sytuacji epidemiologicznej oraz refleksja nad kondycją psychiczną człowieka znajdującego się w nowej rzeczywistości. Cykl fotografii został zrealizowany przy użyciu kamer drogowych na terenie Białegostoku, dzięki którym powstały gotowe obrazy - prosto z transmisji owych kamer w czasie rzeczywistym. Fotografie, które wchodzą w skład projektu są bezpośrednią stopklatką materiału nadawanego na żywo. W takiej sytuacji fotograf tworzy projekt bez użycia własnego aparatu fotograficznego, posługując się elementami zastanymi w przestrzeni miejskiej, aby ukazać surrealistyczne sytuacje. Projekt pokazuje, że być może na pierwszy rzut oka niewiele się zmieniło - nieco bardziej puste ulice, człowiek w maseczce - natomiast bardziej zmieniła się kondycja psychiczna człowieka. Artysta, przemierzając puste ulice miasta, balansuje na skraju rzeczywistości oraz pojawiających się złudzeń i obaw. Taki stan rzeczy powoduje natłok pytań, często pozostawionych bez odpowiedzi. Przymusowa społeczna izolacja wprowadza zachwianie stabilności psychicznej jednostki, która, pozbawiona kontaktu z innymi, jest poddana próbie samotnego zmierzenia się z własnym “ja”. Patrząc na projekt z perspektywy użytego medium, sformułowany zostaje manifest dotyczący niezgody na swego rodzaju inwigilację pod postacią wszechobecnego monitoringu, powodującego naruszenie prywatności oraz wkroczenie w sferę komfortu człowieka. Artyści w swoim projekcie podejmują również działania performatywne, obrazujące osobisty pogląd na wolność w każdym tego słowa znaczeniu, a przede wszystkim wolność osobistą i wolność myśli. Jest to protest przeciwko propagandzie medialnej, wywołującej w odbiorcy niepokój i powodującej konflikt w procesie afirmacji szeroko pojmowanej informacji.
E. Lipińska, M. Pogorzały, “W+S=4 PYTANIA” (film studentów kulturoznawstwa), styczeń 2022
Studentki III roku – Eliza Lipińska i Marta Pogorzały, w ramach zakończenia zajęć „Formy Animacji Kultury” z dr Tomaszem Adamskim zrobiły krótki film, w którym można zobaczyć naszych wykładowców i studentów stających w obliczu 4 pytań (zarówno tych prozaicznych, jak i tych ujawniających prawdę o wartości życia). Projekt ma za zadanie przybliżyć do siebie społeczność kulturoznawców i przełamać często pojawiającą się barierę student-wykładowca.
W ramach naszego serwisu www stosujemy pliki cookies zapisywane na urządzeniu użytkownika w celu dostosowania zachowania serwisu do indywidualnych preferencji użytkownika oraz w celach statystycznych. Użytkownik ma możliwość samodzielnej zmiany ustawień dotyczących cookies w swojej przeglądarce internetowej. Więcej informacji można znaleźć w Polityce Prywatności Uniwersytetu w Białymstoku. Korzystając ze strony wyrażają Państwo zgodę na używanie plików cookies, zgodnie z ustawieniami przeglądarki.
